Start

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 9

Zacznijmy od tego, iż prawo nie zabrania zatrudniania kobiety w ciąży. Co więcej, z uwagi na zakaz dyskryminacji wyrażony w przepisie art. 183a kodeksu pracy pracodawca powinien unikać pytania kandydatkę o posiadanie dzieci czy plany związane z tym związane przed podjęciem pracy, gdyż w razie jej niezatrudnienia narażałby się na posądzenie o dyskryminację.

Pomimo tego iż Konstytucja RP i przepisy prawa chronią kobiety w ciąży i matki małych dzieci to jest niemal pewne, że jeżeli pracownia urodziła dziecko niedługo po zatrudnieniu w nowym miejscu pracy zostanie przez ZUS uznania za osobę niepodlegająca ubezpieczeniu i nie otrzyma w razie choroby zasiłku chorobowego a po porodzie zasiłku macierzyńskiego.
ZUS niemal „z automatu” przeprowadza kontrolę w zakresie prawidłowej wypłaty zasiłków celem wyeliminowania wypłaty świadczeń osobom fikcyjnie zatrudnianym w okresie ciąży. Niestety krzywdząc tym samym wiele kobiet, które w sposób uczciwy wykonują swoją pracę.
Od decyzji ZUS można się odwołać.
Procedura odwoławcza może niestety trwać wiele miesięcy należy się więc do niej właściwie przygotować. Przede wszystkim należy zadbać aby dokumentacja pracownicza była kompletna. Pracownica powinna zachować:
•    Umowę o pracę
•    Zakres obowiązków na piśmie
•    Zaświadczenie lekarskie o braku przeciwskazań do wykonywania danej pracy
•    Dowody swojej pracy np. korespondencję z klientami, podpisywane przez siebie dokumenty i inne dowody na wykonywanie przez nią zleconych przez pracodawcę zadań
ZUS w pierwszej kolejności przeprowadzi postępowanie wyjaśniające czyli kontrolę, powinniśmy mieć przy tym świadomość jakich przepisów w szczególności ZUS powinien przestrzegać. Oznacza to, że jako strona – pracownica:
•    powinna być zawiadomiona o wszczęciu postępowania wyjaśniającego o czym stanowi art. 61 par. 4 kodeksu postępowania administracyjnego,
•    powinna być informowana o przebiegu postępowania wyjaśniającego i okolicznościach mogących mieć wpływ na ustalenie jej praw – art. 9 k.p.a.
•    powinna mieć zapewniony czynny udział w postępowaniu, zaś przed wydaniem decyzji powinna mieć możliwość wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów – art. 10 par. 1 k.p.a.
Samo postępowanie nie powinno trwać dłużej niż 2 miesiące co wynika wprost z art. 33 par. 3 k.p.a. i zakończyć się protokołem zawierającym ustalenia pokontrolne.
Jeżeli ZUS w ciągu 2 miesięcy od daty wszczęcia postępowania nie wydał decyzji w sprawie masz prawo złożyć skargę na bezczynność do centrali ZUS a jeszcze lepiej złożyć odwołanie do Sądu Okręgowego  - Sądu Ubezpieczeń Społecznych.

W przypadku, gdy zapadła niekorzystna decyzja należy się odwołać do Sadu Okręgowego przytaczając wszystkie zebrane dowody świadczące o tym, że skarżąca wykonywała pracę oraz wykazując uchybienia proceduralne popełnione przez ZUS w trakcie postępowania wyjaśniającego.
Jeżeli Sąd Okręgowy nie przychyli się do stanowiska skarżącej i decyzja ZUS zostanie podtrzymania można wnieść apelację do Sądu Apelacyjnego, warto zatem skorzystać z reprezentacji profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Autor: Magdalena Furmańczyk

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 12

Ponieważ odpowiedzialność członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zobowiązania ma charakter subsydiarny wykazanie bezskuteczności egzekucji wobec spółki jest podstawową okolicznością, którą musi wykazać wierzyciel spółki aby móc dochodzić wierzytelności od członka zarządu na gruncie przepisu art. 299 ksh.


Najprostszym sposobem spełnienia omawianej przesłanki jest pozwanie spółki, uzyskanie tytułu wykonawczego i przeprowadzenie egzekucji, która nie przyniosła rezultatów w postaci zaspokojenia wierzytelności i wydanie postanowienia komornika o umorzeniu postępowania z uwagi na jego nieskuteczność. Droga ta jednak jest najczęściej długa w czasie potrzebnym na wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji oraz wymaga poniesienia przez wierzyciela kosztów związanych z tym postępowaniem.

W orzecznictwie i literaturze przyjmuje się szczęśliwie dla wierzyciela spółki szerokie rozumienie bezskuteczności egzekucji. W wyroku z dnia 26.06.2003 r. sygn. akt V CKN 416/01, Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, że bezskuteczność egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela pozywającego członka zarządu. Istnieją zatem sytuacje, w których można mówić o wykazaniu bezskuteczności postępowania egzekucyjnego mimo niewszczęcia takiego postępowania przez wierzyciela.

Dowodem zatem będzie bezskuteczność egzekucji innego wierzyciela, ustalenie bezskuteczności w oparciu o księgi rachunkowe i sprawozdania finansowe, postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek spółki oczywiście nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania a także z uwagi na brak możliwości wykonania układu, kiedy obciążenie jedynego składnika majątku spółki przewyższa jego wartość czy w końcu wyjawienie majątku w oparciu o art. 913 kpc.

Chodzi zatem o wykazanie faktu, że egzekucja gdyby została wszczęta zakończyłaby się bezskutecznie.

Posługując się postanowieniem o umorzeniu egzekucji w wydanym w innym postępowaniu należy mieć jednak świadomość ryzyka podniesienia zarzutu, że w prowadzonym postępowaniu nie wykorzystano wszystkich sposób egzekucji lub też ograniczone było tylko do sposobów nieskutecznych. Posługując się przecież bezskuteczną egzekucją innego wierzyciela, wierzyciel pozywający członka zarządu nie ma takiej wiedzy o przebiegu egzekucji jaką miałby prowadząc własne postępowanie.

Bardziej obiektywne wydaje się zatem wykazanie omawianej przesłanki na podstawie dokumentów wewnętrznych samej spółki, które pozwalają na ustalenie, że majątek należący do spółki nie wystarczy do zaspokojenia dochodzonej wierzytelności. To samo będzie miało miejsce w wyniku prowadzonego postępowania o wyjawienie majątku na podstawie art. 913 kpc kiedy to wiedza o braku możliwości zaspokojenia pochodzi z oświadczenia samej spółki.

Niewątpliwie spełnieniem przesłanki bezskutecznej egzekucji będzie wykazanie, że wartość jedynego składnika majątku obciążonego na rzecz innego wierzyciela ograniczonym prawem rzeczowym jest niższa, niż wartość wierzytelności korzystającej z prawa pierwszeństwa.

O bezskuteczności egzekucji świadczyć będą również postanowienia sądu gospodarczego na podstawie art. 13 i art. 361 prawa upadłościowego i naprawczego tj. o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości z uwagi na brak możliwości zaspokojenia z majątku spółki kosztów postępowania upadłościowego i umorzeniu postępowania upadłościowego, gdy majątek spółki upadłego pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów obciążonych ograniczonym prawem rzeczowym nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. To ważny dowód wyczerpujący omawianą przesłankę bowiem stwierdzony przez sąd.

Wszystkie powyżej przedstawione sytuacje wykazują bezskuteczność postępowania egzekucyjnego mimo niewszczęcia takiego postępowania przez wierzyciela Należy jednak pamiętać, że w większości stanowić będą dowód, który zawsze podlegać będzie ocenie sądu na zasadach ogólnych.

Magdalena Furmańczyk

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 2

W dniu 28 kwietnia 2013 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. 2013, poz. 403). Celem nowej ustawy jest zlikwidowanie zatorów płatniczych, poprzez wprowadzenie krótszych terminów zapłaty, mających zastosowanie w stosunkach między przedsiębiorcami.

Nowa ustawa wprowadziła zasadę, zgodnie z którą terminy zapłaty w transakcjach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami (z wyłączeniem transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny) nie powinny przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi.  Ustalenie dłuższego aniżeli 60 dni terminu zapłaty będzie możliwe jedynie wówczas, gdy strony wyraźnie ustalą inny termin zapłaty, pod warunkiem, że takie ustalenie nie będzie sprzeciwiało się społeczno-gospodarczemu celowi umowy i zasadom współżycia społecznego, a także będzie obiektywnie uzasadnione biorąc po uwagę właściwość towaru lub usługi.  Jeżeli powyższe warunki nie zostaną spełnione, wierzyciel może żądać od dłużnika odsetek ustawowych liczonych od 61 dnia od doręczenia faktury VAT. Przedsiębiorca, który ma być zobowiązany do zapłaty należności w ramach transakcji handlowej, decydując się na określenie w umowie z kontrahentem dłuższego terminu niż 60 dni powinien zatem zadbać o wprowadzenie stosownych klauzul do umowy, które będą zawierały uzasadnienie wydłużenia terminu.
W przypadku gdy termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe, po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Za dzień wymagalności świadczenia pieniężnego przyjmuje się dzień określony w pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty, w szczególności w doręczonej dłużnikowi fakturze lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, ale nie wcześniejszy niż dzień doręczenia wezwania.
Nowa ustawa przewiduje krótsze terminy zapłaty dotyczące transakcji związanych z dostawą towarów lub świadczeniem usług przez przedsiębiorców na rzecz podmiotów publicznych. W umowach, w których podmiot publiczny występuje w charakterze dłużnika, termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi nie może przekraczać 30 dni od daty doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku.  Strony transakcji handlowej mogą ustalić termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, pod warunkiem że ustalenie to jest obiektywnie uzasadnione właściwością lub szczególnymi elementami umowy, a termin ten nie przekracza 60 dni. Zastosowanie 60 – dniowego okresu rozliczeniowego jest możliwe również w przypadku, gdy stroną umowy jest podmiot publiczny, będący podmiotem leczniczym.
Nowa ustawa wprowadziła także nową instytucję, tzw. stałą rekompensatę dla wierzyciela. Celem powyższej instytucji jest zwrot wierzycielowi kosztów, które poniósł przy dochodzeniu kwoty należnej mu od dłużnika. Wysokość rekompensaty została określona jako równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Nowe przepisy przewidują jednak także możliwość dochodzenia od dłużnika również wszelkich innych kosztów odzyskiwania należności poniesionych w związku z przekroczeniem terminów zapłaty, przewyższających równowartość 40 euro. Ustawodawca nie uściślij jednakże, co w ramach przedmiotowej ustawy należy rozumieć pod pojęciem kosztów odzyskiwania należności, w związku z czym problem ten będzie musiał być rozwiązywany każdorazowo w praktyce sądowej.  

Justyna Gogacz

Radca Prawny

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 19

Bezskuteczność egzekucji jako przesłanka odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

Ponieważ odpowiedzialność członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zobowiązania ma charakter subsydiarny wykazanie bezskuteczności egzekucji wobec spółki jest podstawową okolicznością, którą musi wykazać wierzyciel spółki aby móc dochodzić wierzytelności od członka zarządu na gruncie przepisu art. 299 ksh.


Najprostszym sposobem spełnienia omawianej przesłanki jest pozwanie spółki, uzyskanie tytułu wykonawczego i przeprowadzenie egzekucji, która nie przyniosła rezultatów w postaci zaspokojenia wierzytelności i wydanie postanowienia komornika o umorzeniu postępowania z uwagi na jego nieskuteczność. Droga ta jednak jest najczęściej długa w czasie potrzebnym na wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji oraz wymaga poniesienia przez wierzyciela kosztów związanych z tym postępowaniem.

W orzecznictwie i literaturze przyjmuje się szczęśliwie dla wierzyciela spółki szerokie rozumienie bezskuteczności egzekucji. W wyroku z dnia 26.06.2003 r. sygn. akt V CKN 416/01, Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, że bezskuteczność egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że spółka nie ma majątku pozwalającego na zaspokojenie wierzyciela pozywającego członka zarządu. Istnieją zatem sytuacje, w których można mówić o wykazaniu bezskuteczności postępowania egzekucyjnego mimo niewszczęcia takiego postępowania przez wierzyciela.

Dowodem zatem będzie bezskuteczność egzekucji innego wierzyciela, ustalenie bezskuteczności w oparciu o księgi rachunkowe i sprawozdania finansowe, postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek spółki oczywiście nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania a także z uwagi na brak możliwości wykonania układu, kiedy obciążenie jedynego składnika majątku spółki przewyższa jego wartość czy w końcu wyjawienie majątku w oparciu o art. 913 kpc.

Chodzi zatem o wykazanie faktu, że egzekucja gdyby została wszczęta zakończyłaby się bezskutecznie.

Posługując się postanowieniem o umorzeniu egzekucji w wydanym w innym postępowaniu należy mieć jednak świadomość ryzyka podniesienia zarzutu, że w prowadzonym postępowaniu nie wykorzystano wszystkich sposób egzekucji lub też ograniczone było tylko do sposobów nieskutecznych. Posługując się przecież bezskuteczną egzekucją innego wierzyciela, wierzyciel pozywający członka zarządu nie ma takiej wiedzy o przebiegu egzekucji jaką miałby prowadząc własne postępowanie.

Bardziej obiektywne wydaje się zatem wykazanie omawianej przesłanki na podstawie dokumentów wewnętrznych samej spółki, które pozwalają na ustalenie, że majątek należący do spółki nie wystarczy do zaspokojenia dochodzonej wierzytelności. To samo będzie miało miejsce w wyniku prowadzonego postępowania o wyjawienie majątku na podstawie art. 913 kpc kiedy to wiedza o braku możliwości zaspokojenia pochodzi z oświadczenia samej spółki.

Niewątpliwie spełnieniem przesłanki bezskutecznej egzekucji będzie wykazanie, że wartość jedynego składnika majątku obciążonego na rzecz innego wierzyciela ograniczonym prawem rzeczowym jest niższa, niż wartość wierzytelności korzystającej z prawa pierwszeństwa.

O bezskuteczności egzekucji świadczyć będą również postanowienia sądu gospodarczego na podstawie art. 13 i art. 361 prawa upadłościowego i naprawczego tj. o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości z uwagi na brak możliwości zaspokojenia z majątku spółki kosztów postępowania upadłościowego i umorzeniu postępowania upadłościowego, gdy majątek spółki upadłego pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów obciążonych ograniczonym prawem rzeczowym nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. To ważny dowód wyczerpujący omawianą przesłankę bowiem stwierdzony przez sąd.

Wszystkie powyżej przedstawione sytuacje wykazują bezskuteczność postępowania egzekucyjnego mimo niewszczęcia takiego postępowania przez wierzyciela Należy jednak pamiętać, że w większości stanowić będą dowód, który zawsze podlegać będzie ocenie sądu na zasadach ogólnych.

Magdalena Furmańczyk

Strona 1 z 3

Login Form