Start

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 0

W dniu 28 kwietnia 2013 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. 2013, poz. 403). Celem nowej ustawy jest zlikwidowanie zatorów płatniczych, poprzez wprowadzenie krótszych terminów zapłaty, mających zastosowanie w stosunkach między przedsiębiorcami.

Nowa ustawa wprowadziła zasadę, zgodnie z którą terminy zapłaty w transakcjach handlowych pomiędzy przedsiębiorcami (z wyłączeniem transakcji handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny) nie powinny przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi.  Ustalenie dłuższego aniżeli 60 dni terminu zapłaty będzie możliwe jedynie wówczas, gdy strony wyraźnie ustalą inny termin zapłaty, pod warunkiem, że takie ustalenie nie będzie sprzeciwiało się społeczno-gospodarczemu celowi umowy i zasadom współżycia społecznego, a także będzie obiektywnie uzasadnione biorąc po uwagę właściwość towaru lub usługi.  Jeżeli powyższe warunki nie zostaną spełnione, wierzyciel może żądać od dłużnika odsetek ustawowych liczonych od 61 dnia od doręczenia faktury VAT. Przedsiębiorca, który ma być zobowiązany do zapłaty należności w ramach transakcji handlowej, decydując się na określenie w umowie z kontrahentem dłuższego terminu niż 60 dni powinien zatem zadbać o wprowadzenie stosownych klauzul do umowy, które będą zawierały uzasadnienie wydłużenia terminu.
W przypadku gdy termin zapłaty nie został określony w umowie, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe, po upływie 30 dni, liczonych od dnia spełnienia swojego świadczenia do dnia zapłaty, ale nie dłużej niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Za dzień wymagalności świadczenia pieniężnego przyjmuje się dzień określony w pisemnym wezwaniu dłużnika do zapłaty, w szczególności w doręczonej dłużnikowi fakturze lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, ale nie wcześniejszy niż dzień doręczenia wezwania.
Nowa ustawa przewiduje krótsze terminy zapłaty dotyczące transakcji związanych z dostawą towarów lub świadczeniem usług przez przedsiębiorców na rzecz podmiotów publicznych. W umowach, w których podmiot publiczny występuje w charakterze dłużnika, termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi nie może przekraczać 30 dni od daty doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku.  Strony transakcji handlowej mogą ustalić termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, pod warunkiem że ustalenie to jest obiektywnie uzasadnione właściwością lub szczególnymi elementami umowy, a termin ten nie przekracza 60 dni. Zastosowanie 60 – dniowego okresu rozliczeniowego jest możliwe również w przypadku, gdy stroną umowy jest podmiot publiczny, będący podmiotem leczniczym.
Nowa ustawa wprowadziła także nową instytucję, tzw. stałą rekompensatę dla wierzyciela. Celem powyższej instytucji jest zwrot wierzycielowi kosztów, które poniósł przy dochodzeniu kwoty należnej mu od dłużnika. Wysokość rekompensaty została określona jako równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Nowe przepisy przewidują jednak także możliwość dochodzenia od dłużnika również wszelkich innych kosztów odzyskiwania należności poniesionych w związku z przekroczeniem terminów zapłaty, przewyższających równowartość 40 euro. Ustawodawca nie uściślij jednakże, co w ramach przedmiotowej ustawy należy rozumieć pod pojęciem kosztów odzyskiwania należności, w związku z czym problem ten będzie musiał być rozwiązywany każdorazowo w praktyce sądowej.  

Justyna Gogacz

Radca Prawny

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 0

Skarga pauliańska została uregulowana w kodeksie cywilnym w art.  od 527 do 534 celem ochrony wierzyciela na wypadek niewypłacalności dłużnika. Jeżeli  na skutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową pokrzywdzony wierzyciel może żądać uznania takiej czynności za bezskuteczną pod warunkiem spełnienia kilku przesłanek. 

Przedmiotem zaskarżenia mogą być zatem czynności prawne już dokonane przez dłużnika. Mowa tu zarówno o czynnościach odpłatnych i nieodpłatnych, zarówno jednostronnych jak i dwustronnych. Może być na przykład zakwestionowana umowa o podział majątku wspólnego (wyrok SN  dnia 28.04.2004 r. sygn.. akt III CK 469/2002). Przedmiotem uznania za bezskuteczne może być również zaniechanie dokonania czynności zwiększającej majątek dłużnika lub zapobiegającej jego uszczuplenie np. zaniechanie ustalenia ustania obowiązku alimentacyjnego (uchwała 7 sędziów SN z dnia 11.10.1980 r., II CZP 37/80)

Jeśli dłużnik pozostawał w związku z małżeńskim wierzyciel może się nawet domagać uznania czynności prawnej za bezskuteczną także wtedy, gdy przedmiot tej czynności wchodził do majątku wspólnego dłużnika i jego małżonka zarówno wtedy gdy czynności dokonał sam dłużnik jak i wspólnie z małżonkiem także w sytuacji, w której małżonek dłużnika nie wyraził zgody na zaciągnięcie zobowiązań przez dłużnika.

Nie ma możliwości jednak poprzez takie zaskarżenie zapobiec czynności, która miałaby w przyszłości uniemożliwić zaspokojenie wierzycieli.

Pokrzywdzenie wierzycieli powinniśmy natomiast rozumieć jako zwiększenie niewypłacalności dłużnika wykazane chociażby postanowieniem o bezskutecznej egzekucji czy złożonym przez dłużnika wykazem majątku. Nie jest konieczne ogłoszenie upadłości przez dłużnika wystarczy, że dłużnik stanie się niewypłacalny w wyższym stopniu niż przed dokonaniem zaskarżanej czynności i na skutek takiego stanu faktycznego następuje niemożność lub utrudnienie albo chociażby opóźnienie w zaspokojeniu wierzyciela. Dlatego nie spowoduje pokrzywdzenia wierzycieli czynność, w wyniku której dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyska ekwiwalent, który znajduje się nadal w jego majątku.

Dłużnik musi przy tym działać ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli tzn. zdawać sobie sprawę, że w skutek dokonania przez niego czynności prawnej może spowodować niemożność zaspokojenia wierzycieli. Przy czym dłużnik nie musi działać z zamiarem pokrzywdzenia wierzycieli wystarczy że taką świadomość miał w momencie dokonywania  czynności  prawnej.

Najtrudniej będzie skarżącemu wierzycielowi udowodnić fakt, iż osoba trzecia, która w wyniku dokonanej z dłużnikiem czynności uzyskała korzyść majątkową miała wiedzę o tym, iż działał on ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Wystarczy jednak, ze osoba trzecia mogła taką wiedzę uzyskać przy zachowaniu należytej staranności. Dla przykładu wystarczy jeśli osoba trzecia nabywająca nieruchomość zapozna się z wpisami do księgi wieczystej.

Wierzyciel nie będzie miał obowiązku wykazywania tej okoliczności jeśli dłużnik dokonał zaskarżonej czynności z osobą najbliższą.  Stosunek bliskości z reguły wynika z powiązań rodzinnych ale zgodnie z linią orzeczniczą może również wynikać z konkubinatu, przyjaźni, czy wspólnych interesów majątkowych. W takiej sytuacji to osoba trzecia będzie musiała obalić owe domniemanie przez udowodnienie, iż mimo stosunku bliskości z dłużnikiem nie wiedziała o świadomości dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli.

W skutek zaskarżenia przez wierzyciela czynności prawnej dokonanej przez dłużnika ma ona zostać uznana za bezskuteczną w stosunku do wierzyciela, który czynność zaskarżył. Oznacza to, że wyrok uznający na podstawie art. 527 § 1 bezskuteczność określonej czynności prawnej przenoszącej przedmiot lub prawo z majątku dłużnika do majątku osoby trzeciej daje wierzycielowi prawo zaspokojenia się z tego przedmiotu lub prawa pozostających nadal w majątku osoby trzeciej. Wierzyciel może prowadzić egzekucję z tego przedmiotu bez konieczności uzyskania tytułu wykonawczego przeciwko osobie trzeciej.

Pozew o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną wierzyciel powinien wnieść przeciwko osobie trzeciej przy czym warto zauważyć, że nie ma obowiązku zapozywania dłużnika. Ponieważ sprawa ta będzie sprawą majątkową wnoszący powództwo będzie musiał określić wartość przedmiotu sporu jako wartość tego, co na skutek zaskarżonej czynności z majątku dłużnika wyszło lub wysokość wierzytelności pozostającej do wyegzekwowania a następnie uiścić opłatę sądową tytułem wpisu w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu.

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 0

Prawo zobowiązań regulujące formy wymiany dóbr i usług jest działem prawa cywilnego.

W celu dokonania wymiany dóbr i usług posługujemy się umowami. Umowa to czynność prawna, w której biorą udział co najmniej dwie strony. Najistotniejsze dla treści umowy to zgodne oświadczenie woli wszystkich stron czyli porozumienie.  Strony mogą się zobowiązać w umowie do czegokolwiek chcą bo tak stanowi zasada swobody umów – fundamentalna zasada prawa cywilnego, co oznacza tyle, że można zawierać różne umowy, nazwane i niezwane przez Kodeks Cywilny, z dowolnym kontrahentem i o dowolnej treści  - pod jednym wszakże warunkiem – zapisy umowy nie mogą być niezgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego i muszą uwzględniać obowiązkowe elementy umowy wymagane przez przepisy prawa np. umowa o roboty budowlane.
Ze względu na obowiązki stron rozróżnia się między innymi umowy wzajemne a więc takie, gdzie każda ze stron zobowiązuje się do wykonania określonego świadczenia na rzecz drugiej strony np. umowa o dzieło, umowa zlecenie – gdzie jedna ze stron zobowiązuje się do wykonania określonych czynności, zaś druga zobowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia.
W przypadku, kiedy kontrahent nie wykonuje lub niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z zawartej umowy i tym samym przyczynia się do poniesienia strat, szkód – to wówczas ponoszący szkodę może dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych określonych w Kodeksie cywilnym (art. 471 i nast. K.c.) Zgodnie z treścią powołanego przepisu dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego. Naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę odszkodowania w wysokości odpowiadającej wielkości faktycznie powstałej szkodzie. Należy więc pamiętać, ze warunkiem dochodzenia odszkodowania jest to, że ponieśliśmy jakąś szkodę, stratę materialną. Jeśli bowiem pomimo niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie doszło do powstania straty czy szkody wówczas nie możemy żądać odszkodowania. Kontrahent nie będzie także musiał zapłacić odszkodowania jeśli niewykonanie przez niego lub nienależyte np. nieterminowe wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które on winy nie ponosi np. siły przyrody. 
Warto zauważyć, iż kontrahent, z którym zawarliśmy umowę jest również odpowiedzialny za działania i zaniechania osób, za pomocą których je wykonuje.
Warto również podkreślić, iż zwłoka kontrahenta w wykonaniu zobowiązania jest traktowana jako nienależycie wykonane zobowiązanie i również mamy prawo do wystąpienia o odszkodowanie w razie wynikłej z tego powodu szkody. Kiedy natomiast kontrahent opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego czyli np. zapłatą za zakupiony towar, wówczas mamy prawo żądać odsetek ustawowych za czas opóźnienia nawet kiedy nie powstała żadna szkoda.
Warto w umowie zamieścić tzw. Dodatkowe Zastrzeżenia  Umowne, mające na celu zabezpieczenie interesów stron. W szczególności zaliczają się do nich: zadatek, zaliczka, kara umowna, umowne prawo odstąpienia, odstępne. 

Autor: Magdalena Furmańczyk

Szczegóły
Kategoria: Uncategorised
Odsłon: 0

Prawo zobowiązań regulujące formy wymiany dóbr i usług jest działem prawa cywilnego.

W celu dokonania wymiany dóbr i usług posługujemy się umowami. Umowa to czynność prawna, w której biorą udział co najmniej dwie strony. Najistotniejsze dla treści umowy to zgodne oświadczenie woli wszystkich stron czyli porozumienie.  Strony mogą się zobowiązać w umowie do czegokolwiek chcą bo tak stanowi zasada swobody umów – fundamentalna zasada prawa cywilnego, co oznacza tyle, że można zawierać różne umowy, nazwane i niezwane przez Kodeks Cywilny, z dowolnym kontrahentem i o dowolnej treści  - pod jednym wszakże warunkiem – zapisy umowy nie mogą być niezgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego i muszą uwzględniać obowiązkowe elementy umowy wymagane przez przepisy prawa np. umowa o roboty budowlane.
Ze względu na obowiązki stron rozróżnia się między innymi umowy wzajemne a więc takie, gdzie każda ze stron zobowiązuje się do wykonania określonego świadczenia na rzecz drugiej strony np. umowa o dzieło, umowa zlecenie – gdzie jedna ze stron zobowiązuje się do wykonania określonych czynności, zaś druga zobowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia.
W przypadku, kiedy kontrahent nie wykonuje lub niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z zawartej umowy i tym samym przyczynia się do poniesienia strat, szkód – to wówczas ponoszący szkodę może dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych określonych w Kodeksie cywilnym (art. 471 i nast. K.c.) Zgodnie z treścią powołanego przepisu dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego. Naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę odszkodowania w wysokości odpowiadającej wielkości faktycznie powstałej szkodzie. Należy więc pamiętać, ze warunkiem dochodzenia odszkodowania jest to, że ponieśliśmy jakąś szkodę, stratę materialną. Jeśli bowiem pomimo niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie doszło do powstania straty czy szkody wówczas nie możemy żądać odszkodowania. Kontrahent nie będzie także musiał zapłacić odszkodowania jeśli niewykonanie przez niego lub nienależyte np. nieterminowe wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które on winy nie ponosi np. siły przyrody. 
Warto zauważyć, iż kontrahent, z którym zawarliśmy umowę jest również odpowiedzialny za działania i zaniechania osób, za pomocą których je wykonuje.
Warto również podkreślić, iż zwłoka kontrahenta w wykonaniu zobowiązania jest traktowana jako nienależycie wykonane zobowiązanie i również mamy prawo do wystąpienia o odszkodowanie w razie wynikłej z tego powodu szkody. Kiedy natomiast kontrahent opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego czyli np. zapłatą za zakupiony towar, wówczas mamy prawo żądać odsetek ustawowych za czas opóźnienia nawet kiedy nie powstała żadna szkoda.
Warto w umowie zamieścić tzw. Dodatkowe Zastrzeżenia  Umowne, mające na celu zabezpieczenie interesów stron. W szczególności zaliczają się do nich: zadatek, zaliczka, kara umowna, umowne prawo odstąpienia, odstępne. 

Autor: Magdalena Furmańczyk

Strona 2 z 3

Login Form